بريده گويي و لکنت

لکنت را مي توان اختلا لي در ساخت گفتار که فاقد رواني طبيعي است به حساب آورد. اين ويژگي به واسطه تکرار صداها، هجاها و معمولا کل کلمه يا عبارت و نيز از طريق انسداد صداها يا هجاها يا واژگان اوليه و کشش صداها به وجود ميآيد و از طريق قطع عبارت مشخص مي شود. احتمالا جز در مراحل نخست در اکثر موارد کودکان داراي لکنت از مشکل خود در ساخت و کاربرد گفتار سليس و روان آگاهي دارند. آسيب شناسان زبان و گفتار و متخصصان اروپايي که به مشکلا ت صوتي پرداخته اند اين دو اختلا ل را در اصل يکي مي دانند.
به عنوان مثال پرکنيز (1977) اظهار مي دارد که لکنت و بريده گويي دو اصطلاح کلي و همپوش هستند و از لحاظ رفتاري بريده گويي اصطلاحي است که براي مشخص کردن مشکلات سرعت و آهنگ کلام مفيد است. در مواردي که افراد بر مشکلات رواني گفتار مبتلا باشند با لکنت همپوشي پيدا مي کنند.
همچنين برکنيز عنوان نموده که علاوه بر نارواني هر چه که افراد مبتلا به بريده گويي بيشتر بروند مشکلاتشان هم بيشتر مي شود و گفتارشان به هم مي ريزد و در نتيجه گفتارشان ضعيفتر و نامشخص تر و غيرقابل فهم مي شود و گفتارشان آشفته و ناجور مي گردد. شايد يکي از تفاوت هاي اساسي ميان افراد لکنتي و مبتلايان به بريده گويي در نوع پاسخ ها و طرز تلقي و برداشت آنان از گفتار خودشان باشد.
نوجوانان و بزرگسالاني هستند که در طول دوران زندگيشان همواره گرفتار بريده گويي بوده اند. اما هرگز اضطراب، ترس و بيمي که اغلب افراد مبتلا به لکنت دارند را در خود به وجود نياورده اند. در واقع افراد مبتلا به بريده گويي، برخلاف اکثر افراد لکنتي اگر حرف هم نزنند ياآمادگي آن را نداشته باشند امابه حرف زدن تمايل دارند. هر چند ممکن است بريده گويي با لکنت هم پسرخاله دختر خاله بوده و هر دو از يک منشا» باشند.
در موارد بسياري افراد مبتلا به بريده گويي يا لکنت از يک تيره خانوادگي هستند که در اين حالت اگر مشکلات آنها در تکلم و کاربرد شفاهي زبان به دلايل ژنتيکي بستگي داشته باشد مي بايست به عامل والدين در اين ميان توجه بيشتري نمود. 

لکنت زبان عمدتاً و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولاً از سنین ۲ تا ۴ سالگی شروع می‌شود. لکنت زبان از مهم‌ترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ تا ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه‌است به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی هستند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلاً به نحوی لکنت زبان داشته‌اند دچار لکنت زبان می‌شوند.

در واقع سن، شرایط و ویژگی‌های بلوغ نیز احتمالاً در تغییر شکل یا تشدید لکنت مؤثر است. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی‌ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود ۷۰ درصد برای پسران و ۳۰ درصد برای دختران ذکر گردیده‌است. بسیار دیده‌ایم که بعضیها به هنگام صحبت، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان‌شان بر سر برخی از حروف گیر می‌کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متأسفانه عده‌ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می‌پندارند. کندی زبان در جایی پیش می‌آید که دستگاه‌های تکلم انسان دچار پاره‌ای از تشنج‌هاست؛ از اینرو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می‌کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می‌دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولاً انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده‌است، چندبار تکرار می‌کند.